ერთ ბედს ქვეშა ვართ ლაბავ მე და შენ,
წილად გვარგუნეს შავი მიწა ჩვენ.
ერთგულად ვჭიმოთ ჭაპანი ჩვენი,
უსიხარულოდ დავლიოთ დღენი,
ბელტი ბელტზედა გადმოვაწვინოთ
და შრომის ოფლი მიწას ვაწვიმოთ.
ნუ დამიღონდი!.. შენი უღელი
ჩემს უღელზედა არა არის ძნელი;
მეც შენებრ მიწას დავყურებ თვალით,
რადგან ზეცა წამართვეს ძალით;
შენებრ მეც მელის მიწა ვით მსხვერპლსა
სიკვდილის შემდეგ დასავიწლსა.
შენ პირუტყვი ხარ მე მეტყველი ?!
ეგ ცემო ლაბავ ნუ შეგშურდება..
რათ მინდა ხმალი თუნდ იყოს მჭრელი
თუ სიმართლისთვის დამიჩლუნგდება?
აბა, რას გვარგებს ჩვენ ეს გუთანი,
რომე აჩეჩოს მარტო მიწანი
და არ მოსთხრიდეს ძირით იმბალახს,
რომელიც უშლის თესლსა ამოსვლას?
მე ჩემის ჭირის ჩემის წუხილის,
ჩემი კაცობის გულის გულის დუღილის,
სიტყვანი გულში მებადებიან
მაგრამ გულშივე უხმოდ კვდებიან.
შენ ვერ გაიგებ მეტყველის ტანჯვას,
როცა სიტყვასა მართალს გულში ჰკლას!...
აქ მენდევ ლაბავ ჩემი უღელი
შენს უღელზედა უფროა ძნელი.
მაშ რა გაღონებს?.. გასწი ჭაპანსა
და გაიტანე გუთანი ბოლოს,
ნუ უღალატებ ძველსა ამხანაგსა,
ის შენ აცხოვრე, მან შენ გაცხოვროს!