მთვარეს რომ ვხედავ შენ მახსენდები შენი უძირო შავი თვალები… მასავით ცივი, უკაცრიელი, იდუმალებით მოცული მზერა... მაგრამ ზოგჯერაც მე ამ მზერა ვხედავ ალერსს და თბილ ბუნებას…... სანამ ღრუბელი მიეფარება და დაუბრუნებს იდუმალებას... ნეტავ რას მალავ ღრუბლების მიღმა? რის დამალვა გსურს ღამის წყვდიადში? შენი გრძნობების, ნამდვილი სახის, თბილი და სათნო ადამიანის? ნება მომეცი ერთხელ შეგეხო ცივი თვალები კოცნით გაგითბო... მე მსურს ნამდვილი სახე მანახო და სათნოების გრძნობით დამათრო...
