მკრთალი ნათელი სავსე მთვარისამშობელს ქვეყანას ზედ მოჰფენოდადა თეთრი ზოლი შორის მთებისალაჟვარდ სივრცეში დაინთქმებოდა.არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი!..მშობელი შობილს არრას მეტყოდა,ზოგჯერ კი ტანჯვით ამოძახილიქართვლის ძილშია კვნესა ისმოდა!ვიდექ მარტოკა... და მთების ჩრდილიკვლავ ჩემს ქვეყნის ძილს ეალერსება.ოხ, ღმერთო ჩემო! სულ ძილი, ძილი,როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება?!.