არ ვიცი ვინ ხარ,არ ვიცი როგორ და რატომ მოხვდა ეს ნაწერი შენთან,მაგრამ მინდა რომ იცოდე ვწერ იმას რაც მე ვიგრძენი,რაც განვიცადე,რამაც მასწავლა ცხოვრება,რამაც ჩემი თავი მაპოვნინა და შემდეგ დამაკარგინა,რამაც უმზეოდ გამათბო და რამაც სამუდამოდ გამაცია,რამაც სილამაზის აღქმა მასწავლა და რამაც საბოლოოდ დამიხუჭა თვალი,რამაც სულის მუსიკა გამაგონა და რამაც საბოლოოდ მომისპო სმენა,რამაც ცაში ამიყვანა და რამაც ქვესკნელი მანახა მყისვე... მინდა გითხრა ფრაზა, რომელიც ყველაფერზე მეტია,ფრაზა რომელიც ცხოვრების არსია,ფრაზა რომელიც თავად ღმერთია:მე შენ მიყვარხარ! მიყვარხარ და ამიტომ ვწერ,არ ვიცი რას მაგრამ ვწერ,არც ის ვიცი რატომ მაგრამ მაინც ვწერ... შენში განაგრძობს ეს ისტორია სიცოცხლეს რადგან მე მოვკვები,დავსვავ წერტილს და მოვკვდები... უსაზღვროა სამყარო გრძნობისა და მე მასში საბოლოოდ ვპოვე ჩემი ადგილი.მე ვარ ადამიანი რომელიც სიყვარულად,სიყვარულისთვის და სიყვარულით მოვიდა ქვეყნად... შევიგრძენი ჭეშმარიტება,ვიხილე უსასრულო სივრცე,თვალებში ჩავხედე ყოვლისმომცველ ბობოქარ გრძნობას და მან მშთანთქა... შემიყვარდა... მე არასდროს ვარსებობდი,მე ყველა თქვენგანი ვარ,,, უბრალოდ განსხვავებული ისტორიით... ყველა ადამიანი დაინახავს რაღაც თავისას, ყველა ადამიანს გაუჩნდება გრძნობა რომელიც მე განვიცადე... ცრემლით ვასველებ ფურცელს,ემოცია ლამაზად იქარგება ქართულ ანბანში,მე ამ ნაწერში ჩემს თავს დავტოვებ,ჩემს სიყვარულს რომელსაც თქვენ გიძღვნით...მე მას ვიცნობდი,ვიცნობდი მთელი ჩემი ცხოვრება... ამას ახლაღა ვხვდები... თურმე ის ჩემში იყო,თვალით ვერ ვხედავდი და მის თვალებში დავინახე ერთხელაც... გადატრიალდა ცნობიერება... ჩემს წინ შეიქმნა სამყარო,მე დავინახე ჭეშმარიტება... როგორ გაიყო სიათლე ბნელისგან,როგორ შეიქმნა ადამიანი,როგორ შეიქმნა სამოთხე... ჩემთვის ცხადი გახდა ყველაფერი... თვალები სარკეა სულისო,,, იცით ეს მისი თვალები აღმოჩნდა ჩემი სულის სარკე,მე მისი თვალებით დავინახე მე ვინ ვიყავი,მე მისმა თვალებმა მაგრძნობინა სამყაროს საოცრება... აღარც კი მახსოვს ვინ ვიყავი... მე მაშინ დავიბადე... თითქოს არ ვყოფილიყავ მანამდე... თითქოს მეძინა და გავიღვიძე... თუმცა ვიცნობდი მანამდე,მაშივ ვიგრძენი,არ ვიცი რატომ,არ ვიცი როგორ... ალბათ არასდროს შეხვედრია ჩემი მზერა მისას ასე პირდაპირ... მე ის ვიპოვე,ვიპოვე იმისთვის რომ დამეკარგა სამუდამოდ... ადამიანად ვიგრძენი თავი... ამ დღის შემდეგ ამ ქვეყნად აღარაფერი არსებობდა ქვეყნად ჩემთვის მის გარდა... მისთვის ვცოცხლობდი,ვლოცულობდი... მართლმადიდებელმა ადამიანმა ვაღიარე ღმერთად ადამიანი,მე ის გავაღმერთე... ის რასაც გეტყვით,შეიძლება ბევრმა ვერ გამიგოს,მაგრამ მე მჯერა რომ ის ვინც თავს ადამიანად მიიჩნევს,ის ვინც გრძნობს სიტკბოებას ამა ქვეყნისას,გამიგებს... ჩემთვის სამყარო მისით დაიწყო და მისით დამთავრდა... ხმას ვერ ვიღებდი,ვუყურებდი და ამით უბედნიერესი ვიყავი,,, ვუყურებდი და ვხედავდი რომ ის ჩემთვის ყველაფერი იყო,,, ვუყურებდი როგორც ხატებას,როგორც ზმანებას,როგორც ხსნას ჩემი ცოდვილი სულისას... როგორც ანგელოზს ქვეყნად მოვლენილს,,, როგორც ხატიდან გადმოსულ ფრესკას დიდებულს... ეს გრძნობა ყველაფერზე დიდი აღმოჩნდა მე მან მომიცვა,დამატყვევა,,, ისე მიყვარდა,რომ ვერც კი ვუმხელდი ჩემს გრძნობას,ისე მიყვარდა რომ ვერიდებოდი მასთან სიახლოვეს,რადგან ამ დროს ვკარგავდი რეალობის აღქმის უნარს... მე მაშინ ბავშვი ვიყავი,,, პატარა ბავშვი,მაგრამ განვიცადე ის რასაც დღემდე ვგრძნობ... პირველად ყურში,არ ვიცი როგორ,მაგრამ ვუთხარი: მიყვარხარ... დღემდე არ მჯერა რომ ეს გავბედე,,, იცით რატომ? სუნთქვა მეკვროდა,ვერ ვინძრეოდი,,, თუ ვინმე თვლის რომ სასწაული აქვს ნანახი მე ის გამიგებს... მე არ გესაუბრებით მის გრძნობაზე,,, მე ჩემსას გეტყვით... მთელი ცხოვრება მიყვარდა ერთი... და არ მქონია მასთან ყოფნის ბედნიერება წამით... ის არასდროს არ ყოფილა ჩემი,,, თუმცა მე მაინც ბდნიერი ვიყავი,,, მიხაროდა რომ მე მიყვარდა,მიყვარდა ის ვინც მე თავი ადამიანად მაგრძნობინა... გავიდა წლები,,, გაქრა ბავშვობა,,, და მასთან ერთად ბევრი რამ შთანთქა წარსულმა წლებმა,,, თუმცა ვერაფერმა წამართვა უძვირფასესი განძი ჩემი ცხოვრებისა,,, ჩემი სპეტაკი გრძნობა,,, მე ის მიყვარდა,ისევ მიყვარდა... და მან ეს იცოდა... ამ დროის განმავლობაში იმდენი სისულელე გავაკეთე ვერავინ მოსთვლიდა... მასთან მე სულელი ვიყავი... მასთან მე თავს არარაობად ვგრძნობდი... მასთან მე ვშეშდებოდი,,, ისევე როგორც,მაშინ ბავშვობაში... უაზროდ შემეძლო უბრალოდ მეყურა მისთვის და ამით მესულდგმულა,,, მისი ერთი დანახვით წამის მარადიულობა მეგრძნო და სიცოცხლე დამემთავრებინა,,, იცით? არაფერია იმაზე მტკივნეული როდესაც იცი რომ ადამიანი რომლისთვისაც შენ ცხოვრობ,რომლის ცქერა გაბედნიერებს და რომლის ტკივილი შენი სიკვდილია,არასდროს იქნება შენი,,, მე ეს ვიცოდი,მე ამას ვხედავდი,მაგრამ როგორც სულელი,როგორც ბავშვი მაინც აღბრთოვანებული ვიყავი მისით და არაფრად მიმაჩნდა ის რომ იგი არასდროს იქნებოდა ჩემი,თუნდაც იმიტომ რომ მე მეშინოდა ამის,,, ის ჩემთვის სრულყოფილება იყო და მე არარაობას არ შემეძლო მის გვერდით ყოფნა,ვერ შევურაწვყოფდი სპეტაკ ანგელოზს ჩემი გარემოცვით,მე მხოლოდ მასზე ლოცვას ვბედავდი,მე მხოლოდ მისთვის ცხოვრება მიმაჩნდა სწორად... ერთხელ კიდევ გავბედე მეთქვა ჩემი სიბრიყვის შესახებ მისთვის,კიდევ გავანდე მას ჩემი გრძნობა... თუმცა დუმილი... მეორედ მოვკვდი ერთხელ დაბადებული,,, მისთვის გაუგებარი აღმოჩნდა ის რასაც მე ვგრძნობდი... მე შორს ვიყავი წასული,ამ სამყაროს არ ვეკუთნოდი,,, ის კი ჩემგან ამას მოითხოვდა... მას არ შეეძლო გაეგო ჩემი გრძნობები... მე ის დავკარგე ისე რომ არასდროს ყოფილა ჩემი,,, სამყარო რომელიც სრულიად ცარიელი იყო მისით გახდა ულამაზესი,,, ასეთი სიყვარული მეორედ არასდროს განმეორდება ეს იყო სიტორია ჩემი ცრემლით ნაწერი,ეს იყო ტრაგედია სიყვარულისა... სიყვარულისა რომლითაც მე უბედნიერესი მაგრამ ამავე დროს ყველაზე უბედური ადამიანი ვიყავი ამ ქვეყნად... და ეს სიყვარული მე მოვკალი,მოვკალი იმიტომ რომ მე მას მივენდე... მოვკალი იმიტომ რომ ის ჩემზე დიდი აღმოჩნდა და მე მასში ჩავიძირე... ტრაგედიაა უგმიროდ ესეც... თუმცა არც ტრაგედიაა,,, არც გმირი არ ყავს,,, ბედნიერება და უბედურება როდესაც ერთად გეწვევა ორივე,როდესაც ერთად არიან შენში... არ იცი რა თქვა,,, მაშინ მოკვდები... მე მომკლა ჩემმა სიყვარულმა,ჩემმა ოცნებამ,,, და საყვედური უადგილო იქნება... გიჟი ვარ ალბათ იფიქრებთ ასე,,, თქვენ მართალი ხართ,მაგრამ გახსოვდეთ: მე შენ მიყვარხარ! ბედისწერაა ადამიანის ეს სამი სიტყვა,თქვენ ან მისით ისწავლით ცხოვრებას,ან მისით იგრძნობთ ამაოებას ამა ქვეყნისას... დავხუჭე თვალი და კვლავ მას ვხედავ,ისევ ის მიყვარს,მკვდარსაც,ცოცხალსაც... თუ მეღირსება უბრალოდ გაგება მისგან,,, მკვდრეთით აღვდგები... მხოლოდ იმისთვის რომ ერთხელაც ვუთხრა: მე შენ მიყვარხარ!!!